για την 21η Μαρτίου ή πρώτη ημέρα Ανοίξεως
Άνοιξη δίχως πέταλα, στροβίλισμα ανέμου
τα δυο μου χέρια άνοιξαν, σαν μυγδαλιάς ανθάκια
και κάτι σαν να νιώθω να πονά στο μέσον των στηθών μου
κάτι, σα το χαρτί είναι που ρουφά το στίγμα της μελάνης.
Μη φταίει τάχα το χαρτί ή μήπως η μελάνη;
Μα μήπως πάλι, είναι αδύναμο το στίγμα;
Αν στίγμα εννοηθεί
η του απέραντου πελάγου σημαδούρα
που του βυθού τ' άγνωστα ρεύματα να την σκεπάσουν θέλουν
και το γλυκύ γαλάζιο να στέψουν με μαυρίλα
ποια είναι εκείνη η πράξη που θε να στρέψει τη ροή
της λάβας των ρευμάτων;
Που έχασα πάλι την Αιώνια Φωτιά
εκείνη των αλχημιστών την
σε ποιο σημείο του βυθού, πόσο βαθειά
να πρέπει να βουτήξω
την σημαδούρα να ανασηκώσω νικητής
καταλαγιάζοντας του πόθου μου το πάθος.
Κι η Άνοιξη, φεγγοβολεί στο πρώτο της σημάδι
με μιας μητέρας πρόσωπο κοιτώντας το παιδί της
αντικρυστά στο κάρπισμα εννιάμηνης εγκυμοσύνης
αντικριστά πλέον σε ώριμο καρπό
που πόνους γέννας ύφανε στον μητρικό τον κόλπο.
Στέλιος Πασαλούκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου