Είναι δύσκολο να μιλήσεις για τον νταλγκά. Νταλγκαδιάζω, νταλγκαδιάζεις, νταλγκαδιάζουμε... Υποκειμενικό το γεγονός, αντικειμενική η πλάνη. Ξενίζει? Πιθανό. Περί ψευδαισθήσεων ο λόγος. Αμφότεροι διαλαλούμε τον νταλγκά μας έχοντας αντικρύσει ακούσιες ενοχές και ανασφάλειες. Ύβρις. Ας είναι...
Ζυγιάζομαι στα μέτρα μιας φαντασίας που ωφελιμιστικά αποκαλώ πραγματικότητα - τίποτα μη λείψει, τίποτα μην περισσέψει. Ως άλλος προκρούστης αναφέρομαι στη ζωή, παραξενεύομαι τάχα - που βρέθηκε αυτή η μεσοτοιχία? - με τα καμώματά μας και με τρόπο φαιδρό οικτίρω τα πεπραγμένα μας. Τί ψέματα που λέω!!!
Τί είναι το ψέμα? ρωτώ αφελώς τη μνήμη και την προτρέπω σε ανακολουθίες.
Είναι μια αχιβάδα που επαναστάτησε, απαντά με σαρκασμό.